Beach House: "10 Mile Stereo"
from Teen Dream (2010)
ยากที่ท่านจะเกลียด Beach House แต่ง่ายที่ท่านจะเบื่อพวกเขา -- ความสัมพันธ์ของผมกับBeach Houseจะว่ากันตรงๆก็ถือว่าช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ -- "ตกลงมึงจะเล่นแนวเดียวไปตลอดเลยเหรอ?" -- แต่อัลบัม Teen Dream ของพวกเขาให้คำตอบที่หนักแน่นกับผมว่า พวกเขาได้ข้ามไปอีกขั้นแล้ว // และโมเมนต์ที่พีคที่สุดอัลบัมก็คือแทร็คที่8ของพวกเขา -- พูดภาษาคอหนังก็ต้องบอกว่า เลี้ยวเข้าสู่องค์ที่สามของเรื่องพอดี
มันเปิดด้วยลูกกีต้าร์ที่แสนminimal สร้างบรรยากาศฟุ้งๆด้วยการเกากีต้าร์หรือดีดทีละสายเนิ่บๆ มากกว่าจะเพิ่งพาreverbหรือเครื่องแอฟเฟ็ตหรูหรา -- ไม่ช้าเสียงของVictoria Legrandก็เข้ามาควบคุมภาคดนตรีของเพลงโดยสิ้นเชิง เข้ากันได้ดีกับเสียงซินธ์ที่ไหลคลอไปพร้อมกับเสียงร้องของเธอ -- ซินธ์ง่ายๆด้วยสำเนียงที่ถ่อมตน แต่สามารถก็ทำหน้าที่ราวกับscoreของวงออสเคสตร้า เพิ่มความหรูหรายิ่งใหญ่ให้บทเพลงอย่างสมบูรณ์
10 Mile Stereo พาเราไปยืนบนหน้าผาสูงชัน ก่อนจะร่วงหล่นราวกับก้อนหินที่ถูกปา ไหลลงไปช้าๆสู่คลื่นมหาสมุทร -- 'cause this heart is a stone, and this is a stone that we throw' -- อย่างไรก็ตามมันเป็นแค่การเริ่มต้น ดรัมแมชชีนตีเราสู่โลกใหม่ เสียง'ฉ่า!!'ซาบซ่าของมันที่ลั่นพร้อมกับร้องเสียงหวยโหน อดให้นึกถึงภาพใบหน้าของเราทิ่มลงสู่สายน้ำที่เยือกเย็นไม่ได้ -- It can't be gone, we're still right here -- มันฟังดูสวยงาม แต่ก็เศร้าสร้อยราวกับโลกหลังความตาย ความกำกวมในเนื้อเพลงพาเราสัมผัสกับความสับสนในช่วงเวลาสุดท้ายที่เราร่วงหล่นจากผาสูง
ไคลแมกซ์ของเรื่องมาถึงเมื่อเธอเปล่ง 'Tear a moment from the days that carry us on forever' หลังจมดิ่งอยู่ช่วงเวลาใหญ่ๆ แรงส่งของคลื่นทะเลได้ตีเราขึ้นกลับสู่ผิวน้ำ ให้สูดอากาศหายใจลึกๆเต็มปอด-- นี่ไม่ใช่เล่นๆ... ไม่ใช่อินดี้ป็อปเล่นๆ ไม่ใช่เพลง'ลอยๆ'ให้เด็กแนวหลับตาพริ้งฟังด้วยใจ -- นี่เป็นเพลงpopซีเรียสๆมีเืนื้อมีหนัง ชวนนึกถึงยุครุ่งเรื่องของดนตรีป็อป70s -- บรรยากาศแห่งเสียงที่มันสร้าง นั้นมาจากโครงสร้างที่มีที่มาที่ไป หนักแน่นและแข็งแรง แต่ในเวลาเดียวกัน ก็ยังสามารถเปิดช่องให้เราจินตนาการไม่รู้จบได้ -- จะเรียกร้องอะไรจากดนตรี'ป็อปลอยๆ' ได้มากกว่านี้อีกหรือ?
No comments:
Post a Comment